Hendrik Bloemendaal (Notter 1913) begon in 1938 aan de Enterveenweg een boerenbedrijfje. Zijn buurman in Notter waarschuwde voor de verhuizing naar Enter: "Hendrik, iej komt der neet tusken biej die Eantersen." Na 1 jaar zat Hendrik in een vijftal verenigingen en was hij opgenomen in de Enterse samenleving.
Politiek
In 1953 werd hij namens de ARP gekozen in de gemeenteraad van Wierden. Dertig jaar zou Bloemendaal zijn stempel op de Wierdense gemeentepolitiek drukken. Al snel wist menig Enternaar de weg naar Hendrik te vinden. Als er een bouwvergunning of iets anders nodig was, bemiddelde Hendrik. Hij had een groot netwerk en hielp menige ambtelijke hobbel te slechten, wat hem veel dankbare Enternaren (en kiezers) opleverde. Zijn redenaarstalent was legendarisch. Hij was geschoold in het spreken in het openbaar in de hervormde jeugdvereniging in Rijssen. Op 21-jarige leeftijd haalde hij in zaal Tivoli in Utrecht een eerste prijs met de voordracht "Eliza's vlucht uit de Negerhut van oom Tom". Toespraken in enigszins "gezwollen" taalgebruik, doorspekt met Bijbelteksten waren zijn handelsmerk.
Wethouder
In 1966 werd Bloemendaal wethouder voor de ARP in Wierden. Hij gaf zijn baan als vertegenwoordiger voor melkfabriek Eerdmans in Rijssen op en stortte zich op het parttime wethouderschap, een baan die hem op het lijf was geschreven. Als portefeuillehouder Ruimtelijke ordening en Volkshuisvesting onderhandelde hij met boeren over aankoop van gronden. Onmogelijk geachte grondtransacties kwamen tot stand. Als de sigaren en het "gleaske"op tafel kwamen, was de zaak beklonken. Hij kon het heel goed vinden met zijn collega wethouder Nollen van de KVP, ook van boerenafkomst, woonachtig in de Grimberg in Notter. 's Morgens haalde Hendrik collega J.G. Nollen (die geen rijbewijs had) op en samen reden ze naar het gemeentehuis in Wierden. Onder het "bronsgroen eikenloof" van de Grimberg, zoals Hendrik het noemde, werd menig collegeberaad gevoerd zonder de burgemeester.
Verstoorde verhoudingen
De verhouding met burgemeester Mr. E.D. Maaldrink was toch al moeilijk. Hendrik liet zich niet sturen en ging volledig zijn eigen gang. Toen Maaldrink in de declaraties van Bloemendaal onregelmatigheden meende te ontdekken, weigerde hij die te ondertekenen. De kwestie liep hoog op. De kemphanen werden in Zwolle op het provinciehuis bij de Commissaris van de Koningin ontboden, waar Bloemendaal gelijk kreeg. Daarna spraken Bloemendaal en de burgemeester jaren niet met elkaar. De rust keerde terug op het gemeentehuis toen Maalderink werd opgevolgd door burgemeester Ane Lieuwen, met wie Bloemendaal goed overweg kon.
Afscheid
Toen in 1978 een afdeling van het CDA in Wierden werd opgericht, doemden er donkere wolken op aan de politieke horizon van wethouder Bloemendaal. Het fusieprotocol van het CDA in Wierden kende een clausule dat raadsleden en wethouders niet ouder dan 65 jaar mochten zijn bij het begin van een nieuwe ambtsperiode. Bloemendaal moest daarom in 1982 het veld ruimen. Hij liet al ruim van tevoren weten dat hij er niet aan dacht zich vrijwillig terug te trekken. Steevast goed voor twee raadszetels, dreigde hij met een eigen lijst. Uiteindelijk besloot hij in overleg met zijn echtgenote Dina zich neer te leggen bij zijn afscheid. In zijn 16 jaar als wethouder had hij veel tot stand gebracht. Bloemendaal werd bij zijn afscheid benoemd tot ridder in de orde van Oranje Nassau.
Terugkeer
4 jaar later werd hij door het CDA als een soort "lijstduwer" ergens onderaan de kieslijst gezet. Tot grote schrik van het bestuur bleek zijn aanhang nog zo groot dat hij met voorkeurstemmen werd gekozen. Dankzij afschaffing van de maximale leeftijdsgrens van 65 jaar, nam Hendrik tegen de zin van het partijbestuur toch zijn zetel in. Bestuurlijke invloed had hij niet meer, maar hij genoot van iedere raadsvergadering. In 1992 overleed Bloemendaal op 79-jarige leeftijd. De Enternaren herinneren zich hem als "Hendrik van de Hofstêê", de man die stond voor de Enterse zaak, de ongekroonde "burgemeester van Enter".
