Enschede was in de jaren zestig een broedplaats van popgroepen. Nieuwe groepen schoten als paddenstoelen uit de grond en de betere bands waren één à twee keer per week te beluisteren in een van de vele buurt- of clubhuizen of toenmalige rockpodia zoals onder meer de Katheeker (nu Atak), Cromhof Boerderij , Eastern Star Club, Hotel Modern of Zaal Irene. Groepen als: Honest Men, Old Stars, St. John's Family, Rabbits, Just for Fun, Chains, Butterfly en vele meer, waren enorm populair. Er waren grote verschillen in stijl. Alle groepen hadden hun eigen publiek.
Tomorrow Is Another Day
Daarbij ook The Buffoons, die met hun perfecte close-harmony
zang en repertoire van onder andere The Beach Boys heel populair
waren. Meteen de eerste single "Tomorrow Is Another Day" / "My
World Fell Down", werd een nationale hit. "It's The End" behaalde
in mei 1968 de 4e plaats. Daarna bleef de groep in de hitlijsten
verschijnen met titels als "My Girl Donna", "Let It Be Me",
"Arizona" en "Catharina Baby". In december 1975 waren The Buffoons
voor het laatst in de hitlijsten te vinden, in 1978 werd de groep
ontbonden
Ding-a-dong
Teach-In werd opgericht in 1967. Een van de eerste singles was
"Spoke the Lord Creator" uit 1971, geproduceerd door Thijs van
Leer. In 1972 bleven van de originele bezetting alleen Koos
Versteeg en Rudi Nijhuis over en ontstond de bezetting die
uiteindelijk het Eurovisie Songfestival wist te winnen: Getty
Kaspers (zang), John Gaasbeek (bas, later bekend met "Orkest
Freddie Golden"), Chris de Wolde (gitaar) en Ard Weeink. De band
brak in 1974 door in de Benelux met de hit "Fly away". In 1975 won
de groep voor Nederland het Eurovisie Songfestival met
"Ding-a-dong" (de Engelstalige versie). In 1976 verliet zangeres
Getty de groep en ging als soloartieste verder. De eerste single in
de nieuwe samenstelling, "Upside down", werd de grootste
Nederlandse hit van de groep. In 1978 haakte de groep aan bij de
John Travolta-rage met de hit "Dear John" en in 1979 werd de
benefiet-single "Greenpeace" een hit.
Olympisch Stadion vol!
Gert Timmerman had al een carrière als zanger gemaakt ("ik heb
eerbied voor jouw grijze haren") toen hij in 1963 een duo vormde
met zangeres Hermien van der Weide. Het duo had in de jaren zestig
veel succes. In 1969 haalde Gert een stunt uit door te beweren
makkelijk een stadion vol fans te kunnen krijgen. Samen met Willem
Duys organiseerde hij de "Gert en Hermien Show" in het Olympisch
Stadion te Amsterdam. Meer dan 35.000 mensen kwamen op de show af,
de stunt was geslaagd en Gert en Hermien ontvingen uit handen van
dezelfde Duys hun twaalfde gouden plaat. Ze kregen in totaal 21
gouden platen en een platina plaat. In 1970 haalde Timmerman een
hit met "Brandend zand". Met Hermien bracht hij in 1972 "Shalalie
Shalala" ("Alle Duiven Op De Dam") uit, dat niet verder kwam dan
nummer 27 in de Daverende Dertig. Zij werden beloond met een Edison
voor het album met dit nummer; het werd hun bekendste plaat. Vanaf
de jaren zeventig, toen zij zich tot het christendom bekeerden,
hebben ze jarenlang voornamelijk religieus getint repertoire op de
planken gebracht. Van Kooten en De Bie maakten een parodie op hen
met het gospel-duo "De Positivo's".
Irene aan de Noorderhagen
De Cotton Town Jazzband is in 1958 opgericht. In de latere
bezetting met Jochem Falk (trombone), Wim Boelhouwer (bas), Hans
van de Bij (banjo) en Jan ter Maat (drums) werden ze een begrip in
de regio. Vanaf 1959 tot 1969 werd iedere zaterdagavond gespeeld in
de bovenfoyer van gebouw Irene aan de Noorderhagen. Deze
activiteiten kwamen ongeveer overeen met zo'n 400.000 persoonuren
dansgenot. Een regelmatige bezoeker schreef in zijn memoires:
"Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren hoe ik
met kloppend hart op de zaterdagavond in Enschede uit de trein
stapte en via het donkere straatje langs de kloostermuur naar
gebouw Irene liep, waar iedere zaterdag de Cotton Town Jazz Band
optrad en waar je de lekkerste meiden van heel Twente kon vinden,
die dan onveranderlijk ook zondags in Bad Boekelo te vinden waren.
Gebronsde nimfen, die je middelbare schooljongenshart tot ongezonde
ritmes konden opdrijven, zelfs al werd door de schuchterheid de
afstand van tientallen meters in acht gehouden. Je ging ook niet
naar Irene, je ging naar de Cottontown, want de lokaliteit en de
band was hetzelfde."
Heel veel muziek
Het echtpaar Helen en Fred Gaasbeek uit Glanerbrug beheerste
vele muziekstijlen. Fred Gaasbeek componeerde en werd ook bekend
als orkestleider Freddy Golden. Hun grootste hits hadden ze in de
jaren zestig, maar ze zijn nog steeds actief.