De Grebbelinie is een circa 70 km lange verdedigingslinie tussen Rhenen en Spakenburg. Dat de slechte afwatering van de Gelderse Vallei in oorlogstijd van militaire betekenis zou kunnen zijn, werd al in het rampjaar 1672 erkend.
Pas na het uitbreken van de Oostenrijkse Successieoorlog in 1740 werd de mogelijkheid van een waterlinie in de Vallei, als vertragingslinie voor de zeventiende-eeuwse Oude Hollandse Waterlinie, serieus bestudeerd door de Directeur-Generaal van Fortificatiën, B.J. de Roij.
Hij presenteerde zijn plan voor de zogenaamde Grebbelinie in 1741. Met de aanleg werd in 1744 begonnen. De Grebbelinie bestond uit een liniedijk ten westen van de reeds aanwezige watergangen Schoonebeker Grift, Lunterse beek en de Eem. In de eerste fase werd de Grebbelinie voorzien van een Hoornwerk bij de Grebbesluis in Rhenen. Om te voorkomen dat het water zou wegstromen naar de toenmalige Zuiderzee werden keerkaden met damsluizen aangelegd.
De dwarskaden waren een zwakke schakel waarvan de vijand gebruik zou kunnen maken. Daarom werden er op strategische plekken verdedigingswerken aangelegd.
Er werden ook zeven Spaanse redouten gebouwd, waarvan er één bij Lambalgen lag, zoals blijkt uit een afbeelding van 1806.
Het werk bij Lambalgen bestond uit een lunet, een batterij, de Lambalgerkeerkade en de stenen redoute rond de plek waar de Broekersloot en de Lunterse beek bij elkaar kwamen.
