Historia Holandii zawsze przeplata się z wydarzeniami w innych krajach. Nie inaczej działo się pod koniec osiemnastego i na początku dziewiętnastego wieku, kiedy to decydujący wpływ na holenderską politykę mieli Francuzi, których przywódcą był ,,mały kapral" Napoleon Bonaparte. Był on żołnierzem, który w 1799 roku obalił ówczesny francuski rząd i przejął władzę nad Francją oraz wszystkimi terytoriami podbitymi przez francuskie wojsko. Następnie jako generał prowadził wojny z cesarzem Austrii, carem Rosji oraz królem Anglii. Jako cesarz i "oświecony despota" od 1806 roku panował nad niemal całą Europą.
Z pomocą holenderskich patriotów, Republika już w 1795 roku została zdobyta przez francuskie wojska. Republika Batawska, jak wówczas nazywano Holandię, pozostawała formalnie niezależna od Francji do 1806 roku, jednak w rzeczywistości większość decyzji zapadało tylko za zgodą strony francuskiej. W roku 1806 Napoleon mianował swojego brata Ludwika królem Holandii. Republika Batawska przekształciła się w królestwo, stając się tym samym podwaliną późniejszej monarchii. Cztery lata później Bonaparte odsunął brata od urzędu i przyłączył Holandię do Cesarstwa Francuskiego. W 1813 roku został pobity i zesłany na Elbę, a Holandia odzyskała niepodległość.
W tym okresie Napoleon odgrywał kluczową rolę w dziejach Europy. Ogromne znaczenie ma fakt, że tam, gdzie sprawował władzę, doprowadził do modernizacji administracji i sądownictwa. Wprowadził również nowe jednostki miary (metr) i masy (kilogram). Zarządził również wprowadzenie rejestru cywilnego, zobowiązującego każdego obywatela do posiadania własnego nazwiska.
Innowacje te nie spotkały się z aprobatą wszystkich Holendrów. Niektórzy uważali Kodeks Napoleona, francuski kodeks cywilny, za znacznie lepszy od prawa lokalnego. Kodeks dał początek konstytucji, według której prawo jest publiczne, a wszyscy obywatele są wobec niego równi. Przeciwnicy uważali zaś, że Bonaparte nie wziął pod uwagę zróżnicowania lokalnych zwyczajów i ustaleń. Sprzeciw wywołało również wprowadzenie służby wojskowej, w szczególności, gdy w obliczu ciągłych wojen zapotrzebowanie na żołnierzy stale wzrastało.
Po upadku Napoleona nie cofnięto dokonanych przez niego zmian. Kodeks Napoleona nadal obowiązywał, podobnie jak wiele innych wprowadzonych przez niego unowocześnień.
